O ραχιτισμός δεν προσβάλει ποτέ τα άγρια ζώα, που η πρόνοια της Φύσης  τα προστατεύει, ενώ αντίθετα είναι πολύ συχνή στα κατοικίδια ζώα. 
Αν συγκρίνουμε την ανάπτυξη του ανθρώπου με αυτή των σαρκοφάγων ζώων, θα διαπιστώσουμε ότι απαιτείται μια εικοσάδα ετών στο πρώτο για να ενηλικιωθεί, ενώ δώδεκα περίπου μήνες αρκούν στα δεύτερα για να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη τους.

Γι’ αυτό το λόγο ο ραχιτισμός που είναι μια νόσος της αναπτύξης θα βρει πιο εύκολο έδαφος στα σαρκοφάγα ζώα παρά σε εμάς tous ίδιους. 

Όσο πιο μεγάλο είναι το ανάστημα και το βάρos του ζώου, του σκύλου εν προκειμένω, τόσο περισσότερο το απειλούν οι κίνδυνοι του ραχιτισμού. Αν ο νέος άνδρας ζυγίζει 70 κιλά, ο Γερμανικός ποιμενικός σκύλος, για να πάρουμε ένα παράδειγμα, όταν μεγαλώσει αγγίζει συχνά το ήμισυ αυτού του βάρους. 
Η αύξηση επομένως του σκύλου αυτού θα γίνει με ένα ρυθμό δέκα φορές πιο γρήγορο κι εδώ βρίσκεται μια σημαντική αιτία της συχνότητας αυτής της αρρώστιας στους σκύλους.

Γιατί; Τι είναι ο ραχιτισμός;

Στην πραγματικότητα είναι μια αρρώστια της αναπτύξεως των οστών, που έχει σαν συνέπεια την παραμόρφωση του σκελετού και κυρίως των άκρων, τα οποία έχουν το καθήκον να βαστάζουν το βάρος του σώματος. Αν τα οστά είναι εύθραυστα και αν το ασβέστιο που είναι ένα από τα κυριότερα στοιχεία τους είναι κακώς προσηλωμένο, μπορούν εύκολα να παραμορφωθούν και όπως μια ξύλινη οικοδομή καταρρέει κάτω από το μεγαλύτερο για την αντοχή του βάρους που σηκώνει, να χάσουν το κανονικό και συνηθισμένο σχήμα τους, για να καμφθούν και να στραβώσουν.

Όλα τα οστά του οργανισμού προσβάλλονται απ’ αυτή τη πάθηση, αλλά είναι από τα πόδια που θα την διαγνώσει κανείς ευκολότερα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο ραχιτισμός είναι μια συχνή αιτία των καταγμάτων και επιφέρει μια μόνιμη και σοβαρή αναπηρία του σκύλου.

Σχηματικά, τα οστά και ιδιαίτερα τα μακριά οστά, μεγαλώνουν κανονικά από τα δύο τους άκρα, τα σημεία που ονομάζονται χόνδροι της συζυγίας. Σ’ αυτήν την αρρώστια η συγκόλληση αυτών των χόνδρων γίνεται ανώμαλα και πολύ γρήγορα. 
Η προσκόλληση του ασβεστίου στα κύτταρα, που καθίστανται οστεώδη, γίνεται κακώς, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Πρώτα πρώτα είναι αυτό το ίδιο το ασβέστιο που λείπει, λόγω του ότι ο θηλασμός υπήρξε ανεπαρκής ποσοτικά και ποιοτικά και αργότερα η τροφή δεν είχε την σύνθεση που έπρεπε. Όταν σκέπτεται κανείς πόσο γρήγορη είναι η ανάπτυξη του κουταβιού όπως το υπογραμμίσαμε παραπάνω, φαντάζεται την ποσότητα του ασβεστίου, που ο οργανισμός του καθημερινά χρειάζεται. Πολύ συχνά ή τροφή περιέχει ανεπαρκές ασβέστιο και γ’ αυτό, πρέπει καθ’ όλη την διάρκεια της αναπτύξεως του σαρκοφάγου, να καταφεύγουμε τακτικά σε μια λογική προσθήκη. Αλλά αυτό δεν αρκεί.

Το ασβέστιο μόνο δεν είναι αρκετό να προλάβει το ραχιτισμό.
Πρέπει να προσηλωθεί στα οστά αυτό το ασβέστιο. Και απαιτείται ένας πολύπλοκος μηχανισμός αυτής της προσηλώσεως στην οποία το ασβέστιο, ο φώσφορος, οι βιταμίνες και τα μεταλλικά άλατα συμμετέχουν. 
Γ αυτό δεν αρκεί να χορηγούμε ασβέστιο, για να καταπολεμήσουμε αυτή την πάθηση, αλλά να χορηγούμε όλα αυτά τα στοιχεία και σε καλά υπολογισμένες αναλογίες.

Όλες οι αρρώστιες της παιδικής ηλικίας έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη, επειδή η άμυνα του οργανισμού επιστρατεύεται να παλέψει κατά των επιδρομών των ιών και των μικροβίων. Η κακή λειτουργία του πεπτικού συστήματος και ιδιαίτερα του εντερικού είναι μια ακόμη αιτία του ραχιτισμού.
Επίσης οι αδένες εσωτερικής εκκρίσεως και ιδιαίτερα οι παραθυρεοειδείς, έχουν κάπως το ρόλο του διευθυντού της ορχήστρας στην κατανομή του ασβεστίου στα οστά.

Φυσικά η υγιεινή εξασκεί ομοίως, μια βέβαια επίδραση, όπως και η κληρονομικότητα .

Όταν ένα κουτάβι επανιέλ τρέχει κάθε μέρα όσο ένα μεγάλο σκυλί και αυτή είναι η περίπτωση πολλών κυνηγετικών σκύλων που οδηγούνται από τους ιδιοκτήτες τους πρόωρα στους τόπους του κυνηγίου παθαίνει μια αναγκαστική παραμόρφωση, που είναι αποτέλεσμα της κούρασης, από τις υπερβολικές ασκήσεις.

Τέλος, στις καθαρές ή πολύ εκλεκτές ράτσες, υπάρχει μια προδιάθεση στο ραχιτισμό. Ως εδώ τα αποτελέσματα του ραχιτισμού τα είδαμε αποκλειστικά υπό το πρίσμα της παραμορφώσεως των άκρων. Στην πραγματικότητα όμως, μολονότι η παραμόρφωση των άκρων είναι το πιο εμφανές γνώρισμα της αρρώστιας, συνοδεύεται με πεπτικές διαταραχές. 
Παρατηρείται η καθολική ανορεξία ή αντιθέτως, λαιμαργία. Ο άρρωστος σκύλος στην τελευταία αυτή περίπτωση, γίνεται αδηφάγος και ζητάει να καταβροχθίσει το καθετί, όπως χώμα, ξύλα, κάρβουνα, πέτρες κλπ. 
Φαίνεται πως η έλλειψη ασβεστίου συνεπάγεται μια διαστροφή της γεύσης και το άτομο που την υφίσταται ζητάει το ίδιο ν’ αναπληρώσει το στοιχείο που του λείπει.

Από τα φαινόμενα αυτά που ονομάζονται «συμπεριφορά κίσσας», πρέπει να υποπτεύονται το κακό οι ιδιοκτήτες. Πολύ συχνά δεν δίνουν προσοχή σ’ αυτά τα καμώματα, ή διασκεδάζουν μ’ αυτά γιατί τα νομίζουν ανώδυνα. Αν συμβεί ο σκύλος να τρώει τα περιττώματα του, οι ιδιοκτήτες και σ’ αυτή την περίπτωση σκέφτονται ότι ο σκύλος τους είναι «βρωμιάρης», ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι σύμπτωμα ενάρξεως του ραχιτισμού.

Εύκολο είναι να καταλάβει ο καθένας ότι η καταβρόχθιση όλων αυτών των «εδεσμάτων» δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται με μια σοβαρή δυσπεψία. Επακολουθούν εμετοί, διάρροια και δυσκοιλιότητα αλληλοδιαδόχως και η κοιλιά πρήζεται (τυμπανισμός). 
Καμιά φορά τα παράξενα αυτά σώματα (πέτρες, κουκούτσια κλπ) που καταβρόχθισε ο σκύλος, δεν μπορούν να βγουν κι ένας μεγάλος κίνδυνος απειλεί το άρρωστο ζώο, που δυνατόν να καταλήξει σε θάνατο από απόφραξη, αν δεν γίνει εγκαίρως επέμβαση .

Πρέπει στο πρώτο στάδιο των ανώμαλων αυτών πεπτικών φαινομένων να επέμβει ο ιδιοκτήτης, συμβουλευόμενος έναν ειδικό. 
Αυτός μόνο θα είναι σε θέση ν’ ανακαλύψει τις αιτίες της αρρώστιας και να υποδείξει τον τρόπο της θεραπείας της. 
Αν δεν επέμβει στο πρώτο αυτό στάδιο, παραμόρφωση των οστών θα καταστεί αναπότρεπτη.

 Δρ Νταπλιέ

Πηγή: gpeppas.gr